Jerzy Edmund Bulik urodził się w małej podwarszawskiej miejscowości – w Pustelniku (obecnie część miasteczka Marki), w roku 1930. Tam spędził dzieciństwo. Wojnę przeżył w Warszawie. Jest kombatantem Powstania, w którym uczestniczył jako goniec. Był więźniem obozu przejściowego Dulag 121, w Pruszkowie. W Warszawie mieszkał, kształcił się i pracował do roku 1980. Z zawodu elektronik (studia i doktorat na Politechnice Warszawskiej), pracownik przemysłowego instytutu naukowego, autor kilkudziesięciu publikacji naukowych. Był współzałożycielem Warszawskiego Klubu Płetwonurków i uczestnikiem nurkowych wypraw odkrywczych do grot tatrzańskich. Przejechał pociągiem z Polski do Wietnamu, gdzie przebywał niespełna rok jako członek polskiej wyprawy geofizycznej, a następnie wrócił do kraju statkiem. Odbył kilka rejsów żeglarskich do krajów skandynawskich i zachodniej Europy. Wiele razy przeżeglował Mazury. Zwiedził samochodem szereg krajów europejskich. Spędził jeden rok w Anglii na stażu naukowym jako stypendysta ONZ. W latach 1980-1985 przebywał w Afryce, w Nigerii, gdzie był wykładowcą na uniwersytecie Ahmadu Bello, w Zarii. Zwiedził wtedy pobliskie rejony czarnego lądu. Od 1985 mieszka w Kanadzie (w Waterloo, prowincja Ontario), gdzie do emerytury pracował jako nauczyciel akademicki. Zajmuje się działalnością pisarską (jest autorem pięciu tomów „Wspomnień i refleksji”), publicystyką i pracuje społecznie w organizacjach polonijnych.
